Warsztaty – Umiejętności wychowawcze Rodziców

Serdecznie zapraszamy na warsztaty dotyczące umiejętności wychowawczych Rodzica. Korzystając ze zdobyczy psychologii rozwoju, w oparciu o psychodymiczne (teoria relacji z obiektem) rozumienie procesów psychicznych poruszymy zagadnienia, takie jak komunikacja z dziećmi, rola granic, kryzysy i sytuacje trudne w kontekście procesu rozwoju, wspieranie emocjonalnego rozwoju dziecka.

Na spotkaniu swoją uwagę zogniskujemy wokół rozumienia procesu rozwoju dziecka.

W programie

  • wybrane zagadnienia z psychologii rozwoju
  • elementy teorii relacji z obiektem
  • sposoby wspierania dziecka w radzeniu sobie z emocjami i wewnętrznymi trudnościami (kontenerowanie i rozumienie)
  • formułowanie rozumiejących komunikatów

Forma warsztatu: warsztat psychoedukacyjny z wykorzystaniem aktywnych metod pracy z grupą, połączony z analizą doświadczeń rodziców.

Zagadnienia: psychologia rozwoju dziecka w wieku 3-5 lat

Warsztaty prowadzi: mgr Karolina Van Laere – psycholog, pedagog i psychoterapeuta. Absolwentka Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, Krakowskiej Szkoły Psychoterapii Psychoanalitycznej (czteroletnie szkolenie w zakresie psychoterapii psychoanalitycznej) oraz Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej. Członek Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej. Posiada wieloletnie doświadczenie w realizacji zajęć warsztatowych i terapeutycznych dla dzieci. Prowadzi również warsztaty dla zespołów pedagogicznych i rodziców na temat umiejętności wychowawczych i pracy z dziećmi w wieku przedszkolnym i szkolnym.

Czas trwania: 3h

Zgłoszenia prosimy kierować pod adres: przedszkole@nibylandia.com lub pod numery telefonów: (+48 22) 750 74 75 (+48) 0 693 777 201

Warsztaty – Szlifowanie diamentów

„Szlifowanie diamentów”, czyli w jaki sposób stymulować twórczy rozwój swojego dziecka?

„Naturalne zdolności, podobnie jak naturalne rośliny, wymagają pielęgnowania.” (Francis Bacon)
Zajęcia przeznaczone są dla rodziców, którym nie jest obojętny rozwój ich pociechy. Wierzymy, że każde dziecko rodzi się z potencjałem, który tylko poprzez odpowiednią stymulację może przekształcić się w faktyczne umiejętności. Twórcze zdolności dziecka można rozwijać.

Cele Warsztatów:

  • wyposażenie rodziców w niezbędne do tego celu metody,
  • poznanie różnicy między myśleniem dywergencyjnym a konwergencyjnym,
  • zgłębienie techniki stawiania pytań otwartych,
  • zdobycie wiedzy na temat tego, czym jest synektyka i jak może stymulować twórczy rozwój dziecka,

Program

  • Czym jest twórczy potencjał, jak go diagnozować? Postawa twórcza-cechy, wyznaczniki, komponenty; Sylwetka dziecka twórczego w oczach rodziców,
  • Komponenty twórczego myślenia. Kierunki oddziaływań stymulujących rozwój twórczych zdolności; Zasady, metody, techniki twórczego rozwiązywania problemów,
  • Praktyczne ćwiczenia do wykorzystania w domu, w podróży, programy multimedialne wspierające twórczy rozwój dziecka,
  • Skąd czerpać inspiracje, czyli zabawy z rękawa,

Zajęcia prowadzą
Psychopedagogowie kreatywności – trenerzy twórczości oraz efektywnego uczenia się.  Absolwenci Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie i Podyplomowego Studium Trenerów Grupowych przy Szkole Wyższej Psychologii Społecznej. Zespół, który od kilku lat prowadzi zajęcia z dziećmi i młodzieżą a także warsztaty dla nauczycieli. Eksperci międzynarodowego programu edukacyjnego – Destination Imagination – Oczyma Wyobraźni – Polski oddział Światowego Konkursu.

Zgłoszenia prosimy kierować pod adres: przedszkole@nibylandia.com lub pod numery telefonów:(+48 22) 750 74 75 (+48) 0 693 777 20101

Warsztaty – Skuteczna komunikacja z dziećmi

Warsztaty mają na celu poznanie i przećwiczenie sposobów takiego budowania komunikatów, aby przynosiły one zadowolenie zarówno dzieciom, jak i ich rodzicom. To właśnie w sposobie reagowania i używania języka tkwią niezliczone możliwości budowania wzajemnego szacunku, zaufania i uczenia się odpowiedzialności. 
Jesteśmy przekonani, że dzięki świadomej pracy z dziećmi od ich najmłodszych lat, pomagamy im w rozwijaniu swojego potencjału, pewności siebie, zaufania do swoich możliwości, samodzielności, odpowiedzialności i jednocześnie wrażliwości na innych.

Cele Warsztatów

  • Poznanie i przećwiczenie sposobów takiego budowania komunikatów, aby przynosiły one zadowolenie zarówno dzieciom, jak i ich rodzicom
  • Przyjrzenie się możliwościom ustanawiania granic bez uciekania się do kar
  • Doskonalenie umiejętności utrwalania zachowań pożądanych

Program

  • Siła języka akceptacji
  • Znaczenie komunikatów odzwierciedlających
  • Komunikaty „JA” – „TY”
  • Wytyczanie granic: potrzebne czy niepotrzebne?
  • Jak dzieci uczą się zasad?
  • Rodzic wymagający a rodzic rozumiejący, który jest bardziej skuteczny?
  • Rola pochwał w uczeniu pożądanych zachowań
  • Rozwijanie odpowiedzialności i samodzielności dzieci

Forma warsztatu: warsztat psychoedukacyjny z wykorzystaniem aktywnych metod pracy z grupą, połączony z analizą doświadczeń rodziców.

Zagadnienia: psychologia rozwoju dziecka w wieku 3-5 lat

Warsztaty prowadzi: mgr Karolina Van Laere – psycholog, pedagog i psychoterapeuta. Absolwentka Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, Krakowskiej Szkoły Psychoterapii Psychoanalitycznej (czteroletnie szkolenie w zakresie psychoterapii psychoanalitycznej) oraz Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej. Członek Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej. Posiada wieloletnie doświadczenie w realizacji zajęć warsztatowych i terapeutycznych dla dzieci. Prowadzi również warsztaty dla zespołów pedagogicznych i rodziców na temat umiejętności wychowawczych i pracy z dziećmi w wieku przedszkolnym i szkolnym.

Czas trwania: 3h

Zgłoszenia prosimy kierować pod adres: przedszkole@nibylandia.com lub pod numery telefonów: (+48 22) 750 74 75 (+48) 0 693 777 201

Warsztaty – Dlaczego trzylatek boi się ciemności, a czterolatek kłamię jak najęty

Warsztaty te mają na celu przybliżenie Państwu zagadnień związanych z psychologią rozwoju dziecka w wieku 3 – 5 lat, zwłaszcza jego rozwoju w sferze poznawczej, emocjonalnej, społecznej.

Pomysł na zrealizowanie warsztatu powstał w efekcie kolejnych konsultacji z Rodzicami z naszym Zespołem pedagogiczno-psychologicznym, w trakcie których wspólnie zastanawialiśmy się czego możemy, a czego trudno nam wymagać od maluchów. Czy już czas na podwyższanie dziecku poprzeczki, a może jednak warto poczekać? Z kolei, czy czekając, nie przegapimy czegoś istotnego? Na te i szereg innych będziemy chcieli sobie odpowiedzieć na warsztacie. Jesteśmy przekonani, że dzięki wiedzy na temat potrzeb rozwojowych dzieci, łatwiej jest zapewnić im adekwatny poziom stymulacji i zharmonizować własne oczekiwania z realnymi możliwościami oraz potrzebami naszych pociech.

Forma warsztatu: warsztat psychoedukacyjny z wykorzystaniem aktywnych metod pracy z grupą, połączony z analizą doświadczeń rodziców.

Zagadnienia: psychologia rozwoju dziecka w wieku 3-5 lat

Warsztaty prowadzi: mgr Karolina Van Laere – psycholog, pedagog i psychoterapeuta. Absolwentka Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, Krakowskiej Szkoły Psychoterapii Psychoanalitycznej (czteroletnie szkolenie w zakresie psychoterapii psychoanalitycznej) oraz Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej. Członek Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej. Posiada wieloletnie doświadczenie w realizacji zajęć warsztatowych i terapeutycznych dla dzieci. Prowadzi również warsztaty dla zespołów pedagogicznych i rodziców na temat umiejętności wychowawczych i pracy z dziećmi w wieku przedszkolnym i szkolnym.

Czas trwania: 3h

Zgłoszenia prosimy kierować pod adres:przedszkole@nibylandia.com lub pod numery telefonów: (+48 22) 750 74 75 (+48) 0 693 777 201

Warsztaty – Adaptacja w przedszkolu

Serdecznie zapraszamy Rodziców dzieci rozpoczynających przygodę z NibyLandią na szczególnie przez nas polecane warsztaty, poświęcone zagadnieniu adaptacji dzieci w nowym środowisku. Wspólnie przyjrzymy się temu, jak dzieci proces adaptacji przeżywają, jakie procesy na poziomie psychologicznym i emocjonalnym w nich zachodzą. Zastanowimy się, jak możemy rozumieć trudności maluchów oraz jak możemy pomóc naszym dzieciom i sobie w tak trudnym okresie czasu.

W ramach tego programu we wrześniu rozpoczynamy cykl zajęć ze specjalistami, którzy w ramach wykładów i warsztatów pomagają oswajać się z przedszkolem. Udzielają wskazówek dotyczących radzenia sobie z trudnymi emocjami pojawiającymi u dzieci, jak i u Rodziców, a także przygotowania dziecka do rozpoczęcia przedszkolnej przygody.  Odpowiadają na pytania Rodziców, rozwiewają ich wątpliwości. Nasze doświadczenie wskazuje, że wiedza na temat przebiegu  adaptacji oraz kontakt ze specjalistami w sposób istotny wpływają na przebieg tego procesu, zmniejszając stres zarówno Rodziców, jak i dzieci.

Cele warsztatów 

  • Wzbogacenie wiedzy na temat procesu zmiany oraz adaptacji w kontekście psychologii rozwoju.
  • Doskonalenie umiejętności wspierania dzieci w radzeniu sobie z emocjami.

Program

  • „Z historii Nibylandczyka” – wybrane zagadnienia z psychologii rozwoju istotne z punktu widzenia doświadczania rozstania i zamiany otoczenia.
  • „Z czym docieram do Nibylandii?” – sytuacja psychologiczna dziecka u progu przedszkola.
  • „Jak możesz mnie wspierać?” – zasady pomocne w czasie przygotowania dziecka do pozostania w przedszkolu

Pierwszy warsztat prowadzi Ewa Zielińska – metodyk, doradca Ministra Edukacji, autorka wielu podręczników dla nauczycieli i rodziców oraz pomocy do zajęć dla dzieci,  wieloletni nauczyciel wychowania przedszkolnego. We współpracy z prof. Edytą Gruszczyk – Kolczyńską opublikowały cykl książek  pt. Dziecięca matematyka, poświęconych m.in. edukacji matematycznej dzieci, w skład którego wchodzą:

  • Program dla przedszkoli, klas zerowych i placówek integracyjnych;
    • Metodyka i scenariusze zajęć z sześciolatkami w przedszkolu, szkole i w placówkach integracyjnych;
    • Edukacja matematyczna dzieci w domu, w przedszkolu i w szkole;
    • Edukacja matematyczna dzieci. Książka dla rodziców i nauczycieli.

Oprócz Dziecięcej matematyki tych autorek, nakładem WSiP ukazały się publikacje  pt. „Wspomaganie rozwoju umysłowego trzylatków i dzieci wolniej rozwijających się”książka dla rodziców, terapeutów i nauczycieli przedszkola oraz zestaw zabawek edukacyjnych.

Forma warsztatu: warsztat psychoedukacyjny z wykorzystaniem aktywnych metod pracy z grupą, połączony z analizą doświadczeń rodziców.

Zagadnienia: psychologia rozwoju dziecka w wieku 3-5 lat

Czas trwania: 3h

Zgłoszenia prosimy kierować pod adres:przedszkole@nibylandia.com lub pod numery telefonów: (+48 22) 750 74 75 (+48) 0 693 777 201

Adaptacja do przedszkola

Gdy zbliża się chwila rozstania z dzieckiem, zaczynamy się martwić, czy poradzi sobie w nowej sytuacji i będzie potrafiło dzielnie znosić czas rozłąki. Zastanawiamy się wtedy, czy przedszkole jest dobrym pomysłem i czy nie zostawić malucha dłużej w domu. Nic bardziej mylnego – przedszkole to miejsce, w którym dziecko dojrzewa, uczy się samodzielności, odpowiedzialności, pokonuje nowe wyzwania i nawiązuje przyjaźnie. Pierwsze chwile w obcym miejscu, z nieznajomymi dziećmi i dorosłymi mogą być dla naszego malca wielkim przeżyciem, ale z pewnością po pewnym czasie zaadaptuje się do nowych warunków i z przyjemnością będzie przychodził bawić się z rówieśnikami. Aby zmniejszyć poczucie lęku, bezradności i obcości u dziecka możemy przygotować je do samodzielnego wykonywania podstawowych czynności.

NAUKA SAMODZIELNOŚCI

Pewne umiejętności są niezbędne do samodzielnego funkcjonowania dziecka podczas naszej nieobecności. Pamiętajmy jednak, że nasz przedszkolak dopiero je nabywa i będzie potrzebował pomocy. Udany start w przedszkolu nie oznacza wcale, że dziecko ma wszystko od razu wykonywać samodzielnie – nauczyciele są po to, by je wspierać. Warto jednak wcześniej przygotować malca.

Ucz dziecko samodzielnego jedzenia – na początku nasz trzylatek będzie miał trudności z utrzymaniem łyżki i widelca, może się zdarzyć, że się zabrudzi lub wyleje zupę na podłogę. Nie krzycz, nie wyręczaj, ale wspieraj i pokazuj. Ważne, że dziecko próbuje i się nie zniechęca. Jeśli dieta malca składała się do tej pory z głównie przecierów i rozdrobnionych potraw, włącz do menu dania, które dziecko będzie musiało pogryźć.

Ucz dziecko ubierania się – jeśli będziesz zawsze wkładać dziecku majtki i skarpetki, nigdy nie nauczy się samodzielności. Poeksperymentujcie razem, niech maluch pomoże Ci w wyborze ubranka, a następnie wspólnymi siłami zakładajcie poszczególne jego części. Po kilku razach, dziecko zapamięta jak się wkłada spodenki i koszulkę. Nie będzie potrafiło zapiąć guzików, suwaków i zasznurować butków, więc ułatw mu zadanie ubierając je w początkowych dniach w wygodne dresiki na gumkę, bluzki z szerszym otworem na główkę (bez guzików) i buty na rzepy.

Ucz dziecko higieny – część dzieci w początkowym okresie przedszkolnym nosi pieluszki, ale szybko się odzwyczaja. Trening czystości z pewnością ułatwi dziecku funkcjonowanie w przedszkolu. Ucz dziecko sygnalizowania potrzeby, korzystania z toalety, używania papieru toaletowego i mycia rąk. To ostatnie praktykujcie zawsze po przyjściu ze spaceru i przed posiłkami. Po posiłkach prócz namydlenia rączek czeka maluszka mycie buzi i ząbków.

Ucz dziecko koncentracji – malcowi będzie potrzebna umiejętność koncentracji i rozumienia poleceń. Pozwalaj dziecku na dłuższą zabawę wymagającą dłuższego skupienia, czytaj mu książeczki, zadawaj pytania, sprawdzaj poziom koncentracji i rozumienia pytań.

Zachęcaj dziecko do rozmowy – umiejętność wypowiadania się będzie bardzo potrzebna przedszkolakowi. Będzie musiał porozumiewać się z innymi w różnych okolicznościach. Dlatego rozmawiaj z nim często, poproś bliskich, by również zagadywali malca. Gdy dziecko mówi niewyraźnie, sepleni lub nie mówi „r” – zgłoś to koniecznie w przedszkolu. W placówce  problemy te pomaga rozwiązać logopeda. Warto się z nim spotkać. Pamiętaj, by nie zawstydzać dziecka. Zamiast je nieustannie poprawiać, często sam poprawnie używaj w swoich wypowiedziach zniekształcanych przez dziecko wyrazów.

Ucz dziecko posługiwania się przyborami plastycznymi – malujcie, lepcie z plasteliny, rysujcie kredkami, róbcie wyklejanki. Zapoznaj malca z różnymi przyborami, by było mu później łatwiej się nimi posługiwać. Nie krytykuj jego rysunków, niech malowanie będzie przyjemnością samą w sobie.

Zachęcaj dziecko do zabawy z innymi dziećmi – kontakty na placu zabaw, spotkania z dziećmi przyjaciół powodują, że maluch mniej się denerwuje, kiedy ma podejść do obcych rówieśników i zacząć rozmowę. Postaraj się więc organizować dziecku tak czas, aby miało okazję do wspólnej zabawy. Jeśli malec jest nieśmiały, nie zmuszaj go do rozmowy. Być może samo przebywanie obok innych dzieci pomoże znieść barierę nieśmiałości.

Ucz dziecko radzenia sobie z twoją nieobecnością – nie łudź się, że maluszek nie będzie rozpaczał podczas rozstania. Dlatego zanim zostawisz go w przedszkolu, pozwól, żeby zaopiekowali się nim chwilkę wujkowie lub dziadkowie. Powiedz dziecku dokładnie, kiedy po niego przyjdziesz i nie spóźniaj się. Niech się nauczy, że dotrzymujesz słowa i zawsze po niego wracasz. Takie rozstania zmniejszą lęk i ból przedszkolnego rozstania.

 ŚWIADOMOŚĆ ZMIAN

Przejście do nowego środowiska wiąże się z różnymi zmianami, które mogą się wcale nie podobać twojemu dziecku. Warto wcześniej z nim o nich porozmawiać, aby nie było przykrej niespodzianki. Podstawowymi zmianami są:

Zmiana rytmu życia – dziecko będzie musiało się dostosować do trybu panującego w przedszkolu. Będzie bawiło się, jadło, spało o ustalonych godzinach. Porozmawiaj z nim o tym. Przygotuj go do zmiany wprowadzając w domu powtarzający się rytm dnia najlepiej na kilka tygodni przed posłaniem malca do przedszkola. Zorientuj się wcześniej, jak będzie wyglądał rozkład zająć, spacerów i posiłków w przedszkolu, do którego zamierzasz wysłać dziecko. To ułatwi Ci dostosowanie rytmu domowego do przedszkolnego i ułatwi późniejszą adaptację.

Nowa pozycja dziecka w grupie – dziecko przestaje być oczkiem w głowie rodziców i dziadków. Wchodzi do obcej grupy społecznej, w której na początku nie czuje się bezpiecznie. Ustal i omów z dzieckiem zasady, jakie obowiązują w takiej grupie. Wskaż na oczekiwania grupy wobec jednostek w niej działających ze szczególnym naciskiem na oczekiwanie współpracy i koleżeństwa. Łatwiej dzięki temu będzie się mu odnaleźć wśród rówieśników.

Zmiana sytuacji rodzinnej i wejście w nową rolę społeczną – dziecko musi nauczyć się funkcjonowania w nowej roli społecznej – roli ucznia oraz zaakceptować nowe zmiany zachodzące w rodzinie. Zazwyczaj pójście malca do przedszkola wiąże się z podjęciem pracy zawodowej przez rodzica, który pełnił rolę opiekuna. Dziecko może poczuć się zdradzone, odrzucone, mało ważne. Porozmawiaj z dzieckiem o tym problemie. Wskaż plusy usamodzielnienia malucha i zapewnij, że pójście do pracy nie oznacza, że będziesz mniej go kochać.

 PRZYGOTOWANIA DO WIELKIEJ CHWILI

Pierwszym naszym zadaniem jest wzbudzenie pozytywnego nastawienia dziecka. Warto zacząć od oswojenia z tym, co je czeka.

Opowiedz mu o przedszkolu – zachęć dziecko opowieściami, co przyjemnego czeka na nie w przedszkolu. Nie koloryzuj i nie obiecuj dziecku czegoś nieprawdziwego, ponieważ będzie później zawiedzione. Opowiedz o zabawie, wspólnym spędzaniu czasu, zajęciach. Warto wrócić pamięcią do własnego dzieciństwa i wspomnieć o śmiesznych historyjkach z przedszkola. To powinno rozluźnić malca i nastawić go optymistycznie.

Zróbcie wspólną wycieczkę do przedszkola –  zaprowadź malca do miejsca, w którym będzie spędzał niedługo dużo czasu. Pokaż mu budynek z zewnątrz, wejdźcie do środka. Jeśli już odbywają się zajęcia, pozwól dziecku poprzyglądać się bawiącym się dzieciom. Zaprowadź je na plac zabaw, pozwól mu się tam chwilę pobawić. To go oswoi z nowym miejscem. Byłoby idealnie, gdyby malec mógł się zapoznać ze swoją przyszłą panią. Takie spotkanie zmniejszy onieśmielenie podczas pierwszego dnia pobytu.

Wybierzcie się na zakupy – wspólne przygotowania przyniosą dziecku radość oraz stworzą okazję do samodzielnego podejmowania decyzji. Oto lista potrzebnych rzeczy:

Majteczki i skarpetki – nawet jeśli twoje dziecko już nie siusia już w majtki, stres i nowe wrażenia mogą spowodować mały wypadek. Dlatego przygotuj dwie pary majteczek. Warto również wyposażyć malca w dodatkową parę skarpetek.

  • Buty – przydadzą się trzy pary obuwia: kaloszki, buciki na plac zabaw i spacery (zalecane na rzepy) oraz kapcie. Inicjatywa doboru kolorów niech należy do twojego dziecka.
  • Ubranka – wybieraj spódniczki i spodnie na gumkę (ze względu na wspomniane trudności z ubieraniem) oraz kolorowe bluzeczki, na których pojawiająca się plama nie będzie katastrofą. Potrzebne będą strój sportowy (spodenki i bawełniana koszulka. Zrezygnuj z drogich zakupów – maluch zamiast swobodnie się bawić, będzie się denerwował, by nie zabrudzić ubranka. W pierwszych dniach przygotuj na wymianę całe ubranko (może się zdarzyć, że podczas leżakowania lub zabawy dziecko się zmoczy i trzeba będzie je przebrać). Na zimniejsze dni przygotuj kurtkę z łatwym zapięciem, czapkę i wygodną, ciepłą bluzę.
  • Przybory toaletowe –  podstawowy zestaw to: szczoteczka do zębów, pasta, kubek, pudełko chusteczek.
  • Ukochany miś – jeśli dziecko w domu nie ma swojego pluszaczka, kupcie misia, do którego będzie się mogło przytulić podczas twojej nieobecności.

Przybory plastyczne do domu – może się zdarzyć, że maluch będzie się chciał pochwalić nowo nabytymi umiejętnościami zdobytymi w przedszkolu. Stwórz mu pole do popisu i kup blok rysunkowy, kredki, flamastry, farby, klej, papier kolorowy, plastelinę i nożyczki (plastikowe z zaokrąglonymi końcami). Zapoznaj malca z tymi przedmiotami, pozwól mu się nimi pobawić, zanim pójdzie do przedszkola.

Spakuj rzeczy w przeddzień wyprawy – przyszykuj ubranko i potrzebne rzeczy (koniecznie ubranko na zmianę i ukochanego misia) oraz wyjaśnij malcu jeszcze raz, co go czeka. Nie zostawiaj pakowania na ostatnią chwilę, następnego dnia będzie nerwowo.

Nie spiesz się – w tym wielkim dniu wstańcie wcześniej. Zjedzcie wspólne śniadanie – malec może później z wrażenia nie móc włożyć nic do ust. Staraj się nie pokazywać zdenerwowania. Nie dawaj dziecku do trzymania spakowanych rzeczy, może je w stresie gdzieś zostawić.

PIERWSZY DZIEŃ W PRZEDSZKOLU

Pomóż dziecku rozebrać się w szatni, a następnie wejdź z nim do sali i pokaż mu panią nauczycielkę. Jeśli jest taka możliwość posiedź chwilę z dzieckiem. To pozwoli mu poczuć się bezpiecznie. Kiedy będziesz wychodzić, postaraj się nie zwlekać z pożegnaniem. Nie wymykaj się po kryjomu. Gdy dziecko zobaczy nagle, że cię nie ma, jego rozpacz będzie bezgraniczna. Poinformuj malca, kiedy po niego przyjdziesz – nie używaj słów „wkrótce” i „niedługo”, a raczej „po spacerze”, „po zajęciach plastycznych”. Przychodź o obiecanej porze, co zapewni dziecku poczucie bezpieczeństwa, że nigdy go nie zostawisz.

Gdy pierwszego dnia odbierzesz dziecko z przedszkola, uczcij ten dzień małym przyjęciem w gronie rodzinnym lub zabierz dziecko do kina, na lody. Niech wie, że rodzice są z niego bardzo dumni.

PIERWSZE TYGODNIE

W pierwszych dniach przychodź po dziecko wcześniej. Postaraj się załatwić w pracy możliwość wcześniejszego wychodzenia lub weź kilkudniowy urlop. Jest to korzystne również dla Ciebie, ponieważ nie będziesz się niepotrzebnie niepokoić. Jeśli podczas odprowadzania malca do przedszkola bardzo się denerwujesz i czujesz, że twój partner poradziłby sobie lepiej z problemem, zostaw to zadanie jemu. Czasami zdarza się, że malec jest spokojniejszy, gdy towarzyszy mu ktoś inny.

W przedszkolu adaptacja jest ułatwiona dzięki specjalnie przygotowanym zajęciom dla najmłodszych dzieci. W początkowej fazie tych zajęć, dla zwiększenia ich poczucia  bezpieczeństwa w nowym miejscu, bawią się w towarzystwie swoich rodziców. Tego rodzaju zajęcia adaptacyjno-integracyjne organizowane są we wrześniu. Dzieci spędzają wtedy czas  wspólnie, bez względu na wiek, poznają się wzajemnie dzięki odpowiednim ćwiczeniom i zabawom.

Zazwyczaj maluchy po kilku tygodniach przyzwyczajają się do rozstania z rodzicami i szybko się adaptują. Nauczyciele dokładają wszelkich starań aby każde z nich, z radością i wielką przyjemnością wędrowało do przedszkola.

Rozwijanie samodzielności dziecka

Kiedy z niekłamaną dumą obserwujemy rozwój naszych dzieci nie raz i nie dwa zastanawiamy się, jak jeszcze możemy naszemu dziecku pomóc w zdobywaniu coraz to nowych umiejętności psychologicznych czy społecznych. Nie jest nam jednocześnie łatwo oprzeć się pokusie, aby dziecko wyręczać i załatwiać za nie najróżniejsze sprawy, nawet jeżeli dotyczą one relacji dziecko – dziecko. Jak zatem wspierać  umiejętności  radzenia sobie dzieci w trudnych sytuacjach? Jak mobilizować je do dbania o własne sprawy w grupie innych dzieci? Wydaje się, że składa się na to szereg różnych obszarów naszego oddziaływania.

Dorosły wspiera rozwój samodzielności u dziecka poprzez:

  • budowanie bezpiecznej relacji z dzieckiem
  • budowanie poczucia wartości dziecka
  • uważne słuchanie dziecka
  • wyznaczanie swoich granic i respektowanie granic dziecka
  • mówienie o własnych uczuciach i oczekiwaniach
  • odzwierciedlanie uczuć dziecka
  • dawanie dziecku możliwości wyboru
  • okazywanie szacunku dla jego wysiłku
  • nie spiesznie się z dawaniem rozwiązania
  • dawanie nadziei w możliwość naprawiania różnych spraw przez dziecko

BUDOWANIE POCZUCIA WŁASNEJ WARTOŚCI U DZIECKA

Otrzymywanie pochwał to naturalna, ludzka potrzeba. Według teorii Abrahama Maslowa pochwały zaspokajają potrzebę akceptacji i uznania (czwarta z rzędu, po potrzebach fizjologicznych, bezpieczeństwa i przynależności). Zaspokojenie potrzeb z niższego piętra umożliwia zaspokojenie tych z wyższego. Kiedy dzieci będą się czuły dowartościowane pochwałami, będzie im łatwiej swobodnie się rozwijać, poszukiwać w sobie nowych możliwości i łatwiej osiągać wyznaczone cele. My dorośli czasami zachowania pożądane traktujemy jako coś oczywistego. Warto się jednak nad nimi zatrzymywać i dawać temu wyraz. Jeżeli chwalimy dzieci za zachowania pożądane, uzyskujemy więcej zachowań pożądanych. Wzmacniamy je pozytywnie.

DOROŚLI ODGRYWAJĄ BARDZO WAŻNĄ ROLĘ W BUDOWANIU POCZUCIA WŁASNEJ WARTOŚCI U DZIECKA. Komunikaty werbalne i niewerbalne ze strony dorosłego utwierdzają dziecko w przekonaniu, że jest wartościowe i kompetentne. Poczucie własnej wartości u dziecka decyduje o gotowości stawiania czoła wyzwaniom i rodzaju stawianych sobie celów.

Dobrze skonstruowana pochwała:

– odwołuje się do konkretnego wytworu, zachowania- jest jasna i prosta- jest jednoznaczna- jest krótka- opisuje to, co widzimy- odnotowuje postępy – natychmiastowa.

Pochwała opisowa zawiera:

  • Opis zaistniałej sytuacji „Widzę, że posprzątałeś”
  • Uczucie, odczucie nadawcy komunikatu „Jak miło jest teraz w naszym salonie”
  • Podsumowanie pożądanego zachowania „To się nazywa świetnie wykonane zadanie”

Pochwała wypowiedziana w taki sposób powoduje, że dziecko samo może powiedzieć coś pozytywnego o sobie: (jestem wytrwały, dokładnie sprzątam, itp.)

CO MOTYWUJE?

Krytyka motywująca pozwala dostrzec błąd, zrozumieć jego negatywne konsekwencje i opracowanie planu naprawczego. Taka krytyka ma następujące cechy:

  • dotyczy konkretnych zachowań
  • jest przekazywana osobiście
  • przekazywana bezpośrednio po zaistnieniu zdarzenia
  • dotyczy tego, co dziecko może zmienić i na co ma wpływ
  • jest konkretna
  • zawiera informacje o oczekiwaniach
  • udzielona jest w oparciu o komunikat JA
  • zawiera informacje pozytywne i negatywnE

CO ZNIECHĘCA?

Krytyka zniechęcająca to inaczej komunikat „Tak nie rób!”. Źle udzielona może przynieść odwrotny skutek. Taka krytyka ma następujące cechy:

  • kryje w sobie ironię
  • bazuje na uogólnieniach
  • ocenia osobę, nie zachowanie
  • udzielona jest podniesionym głosem
  • polega na pouczaniu i radzeniu
  • przejawia się w popędzaniu i przerywaniu
  • zawiera groźby
  • informuje o wielu karach jednocześnie
  • nie zawiera informacji o konkretnych błędach i oczekiwaniach
  • nie daje możliwości naprawy

Przedszkolak u psychologa

Każdy rodzic bacznie obserwuje zachowania swojego dziecka i niepokoi się, gdy nie radzi sobie ono z zadaniami rozwojowymi. Gdy przedszkolak nie potrafi wykonać ćwiczeń dopasowanych do jego wieku, nie umie się skoncentrować, wykazuje dezorientację lub znudzenie, buntuje się i często zwraca na siebie uwagę złym zachowaniem, staramy się mu pomóc i rozwiązać problem. Jednak nie zawsze nasza pomoc okazuje się skuteczna. Kiedy wszystkie nasze starania kończą się fiaskiem, warto poprosić o poradę specjalistę.

Pomoc psychologa może się okazać równie skuteczna nie tylko wtedy, gdy sami zauważamy problemy, ale także wtedy, gdy inni informują nas o swoim zaniepokojeniu. Warto również zasięgnąć konsultacji w sytuacji nie tylko problemowej, ale również w przypadku zauważenia wyjątkowych zdolności, umiejętności lub przedwczesnej dojrzałości dziecka. Psycholog, a w szczególności psychopedagog kreatywności pracujący z dziećmi uzdolnionymi podpowie nam, w jaki sposób rozwijać talenty drzemiące w dziecku oraz jakie metody wychowawcze stosować, aby uniknąć izolacji dziecka w środowisku rówieśniczym.

Przed spotkaniem

Umawiając się na konsultację trzeba się do niej przygotować. Niezbędne będzie uporządkowanie wiedzy i informacji na temat problemu. Warto zastanowić się głębiej nad problemem, wypisać jego oznaki oraz hipotezy odnośnie przyczyn kłopotów malca. Istotne w tej perspektywie będzie sporządzenie listy wydarzeń krytycznych takich jak przebyte ciężkie choroby, utrata kogoś bliskiego, pobyty w szpitalu, poważne kłótnie rodzinne, śluby czy rozwody. Zastanówmy się, jaki wpływ na zachowanie dziecka miały te wydarzenia oraz kiedy wystąpiły pierwsze oznaki problemu. Podczas spotkania przyda się również książeczka zdrowia dziecka zawierająca istotne informacje na jego temat.

Na spotkaniu

W zależności od decyzji psychologa pierwsza wizyta może się odbywać w obecności lub poza obecnością dziecka. Jeśli psycholog zdecyduje, że chciałby również porozmawiać z dzieckiem, pamiętajmy, aby nie opowiadać przy nim o jego złym zachowaniu i nie krytykować go. Przedszkolak może poczuć się wtedy zagrożony, może odczuwać wstyd i zapamiętać na długo szczątkowe informacje wypowiadane pod wpływem impulsu lub negatywnych emocji.

Zazwyczaj rozmowa odbywa się w trzech etapach:

  1. Najpierw razem z dzieckiem wchodzimy do gabinetu. Psycholog pyta nas o szczegóły problemu. Opisujemy problemową sytuację. Nawet jeśli nie podoba nam się zachowanie dziecka, postarajmy się opisać fakty bez odwoływania się do uczuć i etykietowania malca. Na podzielenie się swoimi negatywnymi emocjami przyjdzie pora w innej części spotkania.
  2. Psycholog prosi następnie dziecko o rozmowę z cztery oczy. Dzięki temu dziecko może się otworzyć i powiedzieć o problemach i uczuciach, które skrywa i których się wstydzi przed rodzicami. Kiedy problem dotyczy zachowania rodziców, dziadków lub innej osoby dorosłej (np. wychowawcy z przedszkolu) dziecko może nie chcieć rozmawiać o tym z nikim z osób bliskich. Zdarza się, że dziecko boi się lub nie chce zostać samo z psychologiem, wtedy taką rozmowę można przełożyć na później, kiedy dziecko oswoi się i pozna bliżej psychologa.
  3. Ostatnim etapem spotkania jest nasza rozmowa z psychologiem. Dziecko zostaje poproszone o pozostanie poza gabinetem, pod opieką innej osoby. Możemy wtedy podzielić się naszymi emocjami i odczuciami. Psycholog określa, czy zachowanie dziecka odbiega od normy. Jeśli tak jest, psycholog ustala sposób i planowany przebieg dalszego działania. Może się ono ograniczyć do kilku spotkań i przekazania wskazówek i zadań domowych. Psycholog może także zalecić dłuższą terapię indywidualną lub grupową.

Diagnoza psychologiczna jest pierwszym krokiem do rozwiązania problemu. Reszta należy do nas – konsekwentna realizacja wskazówek i zadań, praca nad relacją z dzieckiem oraz przestrzeganie planowanych wizyt u psychologa( jeżeli sytuacja tego wymaga). Plusem tego jest świadomość, że nie oddajemy naszego dziecka w obce ręce i że to my nadal kierujemy rozwojem malca.

Po co małemu człowiekowi granice

Czy zastanawiali się Państwo, dlaczego granice dla małego człowieka są istotne? Kochamy nasze dzieci  i  w żadnym wypadku nie chcemy ich krzywdzić. Dlatego też często stawianie granic bywa frustrujące nie tylko dla dzieci, ale i dla rodziców. Pytanie bowiem brzmi: w którym momencie granica jest dobra dla mojego dziecka, a w którym już staje się dla niego krzywdząca? Dobrze jest ustalić sobie równowagę pomiędzy wolnością i bezpieczeństwem dziecka a  własnym spokojem i poczuciem zadbania o dziecko.

Dzieci nie przepadają za stawianiem im granic. Na tym etapie kieruje nimi tzw. zasada przyjemności, która przejawia się w ich dążeniach do zaspokajania potrzeb przyjemnościowych. Doprawiona dziecięcym egocentryzmem tworzy mieszankę iście wybuchową, w dosłownym i przenośnym znaczeniu tego słowa.

Dopiero w toku wychowania, wspartego procesem dojrzewania układu nerwowego dzieci uczą się postępowania kontrolowania swoich impulsów, postępowania zgodnie z zasadą rzeczywistości, tj. taką perspektywą, która uwzględnia ograniczenia świata zewnętrznego i potrzeby nawiązywania współpracy z innymi osobami. Dzieci dostrzegają, że nie są wszechmocne i nie mają nieograniczonego wpływu na otoczenia. To odkrycie jest dla nich z jednej strony frustrujące, a z drugiej pozwala im poczuć się bezpiecznie, nadając ich życiu porządek i ład.

O konsekwencjach (braku) ustanawiania granic…

Dawno, dawno temu żyli sobie dwaj  książęta. Przyszli na świat w przekonaniu, że cały świat mają u swych stóp. W pewnym momencie, w zupełnie niezrozumiałych dla nich okolicznościach, ktoś odebrał im insygnia władzy, ziemię i wytyczył ściśle określone terytorium wokół zamieszkiwanych przez nich zamków. Książęta ani myśleli poddać się bez walki. W końcu ktoś odebrał im to, co należało do nich!! Obaj nie zważając na własne ograniczenia podejmowali bezustanne próby rozszerzenia swojej władzy. Dlaczego bowiem mieliby się jej zrzec?? Uzbrojeni w gotowość do płaczu, krzyku, obrażania się  byli gotowi na zmierzenie się z każdym nieprzyjacielem. Aż do momentu….kiedy dotarło do nich, że ich  królestwa nigdy nie było takie wielkie i wspaniałe, jak im się na początku wydawało…Dokonali wiekopomnego odkrycia: świat zamieszkuje wielu, podobnych im władców!!!…Na początku obaj byli tym faktem obruszeni. Ale po dłuższym zastanowieniu jeden z nich powiedział do drugiego: Wiesz, w sumie to się cieszę, że nie jesteśmy sami na świecie. Zawsze możemy się pobawić z innymi książętami!. Nie czekając na ociągającego się brata, skierował się w stronę pobliskich zamków, na których miał nadzieję poznać jemu podobnych. Brat, który został w swoim zamku wcale nie chciał się pogodzić z myślą, że nie jest jedynym i najmożniejszym władcą. Całą swoją energię i wspaniałe zasoby zaangażował do walki z innymi o terytorium.  Czasami zakradał się do swojego brata i obserwował jak ten wspólnie się bawił z innymi, wyjeżdżał na polowania, rywalizował w zawodach sportowych, czasami wygrywając i czasami przegrywając.  Co ciekawe, nawet wówczas, kiedy nie stawał na podium, cały czas był z siebie zadowolony… To już jest zupełnie niepojęte! – pomyślał. W skrytości ducha mu jednak tego zazdrościł…   Tak naprawdę pozostał bowiem sam…skupiony na strategicznym planowaniu osiągnięcia zwycięstwa… nie wiedząc, że prawdziwym zwycięzcą tak naprawdę był jego brat :-).

Jak dzieci uczą się granic i zasad? Dzieci uczą się na konkretach. Wynika to z ich rozwoju intelektualnego. Bezpośrednie doświadczenie zmysłowe, zwłaszcza u młodszych dzieci, odgrywa tutaj decydującą rolę. Ważne dla nich jest to, co czują, słyszą, widzą, czego dotykają. Dlatego chcąc wpoić naszym dzieciom zasady dobrze jest wykorzystać dwa podstawowe przekazy: słowa i czyny. Działania mają wymiar konkretu i to głównie za ich pomocą utrwalimy zasady. Jeżeli słowa i czyny rodziców są ze sobą zgodne, dzieci zaczynają kodować przekaz i uczą się zasad, które zawarte są w komunikacie. Jeżeli czyny nie idą w ślad za słowami dzieci uczą się je ignorować.

Co się kryje pod sprawdzaniem granic? Testowanie granic podszyte jest pytaniami: „Skąd mam wiedzieć, że mówisz poważnie?”,„Co jest ok?”, „Co nie jest ok”, „Kto ma kontrolę nad sytuacją?”. Inaczej rzecz ujmując, sprawdzenie granic jest dziecięcą próbą dowiedzenia się, jakimi prawami rządzi się otaczająca ich rzeczywistość.

Dzieci uczą się poprzez doświadczanie, a nie poprzez to, co słyszą…

O komunikacji z naszymi dziećmi

O sztuce najprostszej i najtrudniejszej zarazem, czyli o komunikacji z naszymi dziećmi

Komunikujemy się codziennie z różnymi osobami. Wydaje nam się, że całkiem skutecznie. Kiedy więc stajemy oko w oko z sytuacją trudną, ostatnią rzeczą o jakiej myślimy, jest pomysł, że to właśnie sposób naszej komunikacji jest źródłem trudności i – paradoksalnie – należy do podstawowych narzędzi ułatwiających wyjście z impasu. Nie zawsze pamiętamy, że to, co najcenniejsze jest w naszym zasięgu! Tym czymś jest właśnie komunikacja rozumiana jako świadome budowanie swojej wypowiedzi, oparte na szacunku do siebie i do drugiej strony. Jeżeli dziecko płacze, to w jaki sposób najczęściej reagujemy? Czyodruchowo nie mówimy: Przestań już płakać. Wszystko jest w porządku? Często zaprzeczamy różnym trudnym uczuciom, które dzieci wyrażają płaczem. Płacz, krzyk nie jest miły dla ucha L. Dla dziecka jest to informacja, że wokół niego nie ma dorosłego, który rozumie to, co się z nim dzieje.

Dzięki nazywaniu uczuć dziecka, czuje się ono rozumiane i akceptowane. Uczy się rozpoznawania i wyrażania swoich emocji, uczuć, a w konsekwencji rozwija swoją inteligencję emocjonalną. Dzięki nam dowiaduje się, że w reakcji na odczuwaną przez siebie złość nie musi kopnąć kolegi, a może mu wyjaśnić, jak się czuje i czego potrzebuje. 

1. Na czym polega odzwierciedlanie uczuć?

  • Dziecko przeżywa silne uczucia, ale często ich nie rozumie i nie potrafi wyrazić.
  • W komunikatach kierowanych do dorosłego „zaszyfrowuje” swoje uczucia.
  • Dorosły może „odszyfrować” komunikat dziecka i odczytać zawarte w nim uczucia.

Dorosły może sformułować komunikat, w którym okaże dziecku, że zrozumiał jego uczucia, zaczynając na przykład tak: wyobrażam sobie, że ….- wydaje mi się, że…..wygląda na to, że….

Jeżeli dziecko potrafi wyrazić swoje uczucia, dorosły nie musi się z nimi zgadzać, ani ich podzielać. Pomoże sobie i dziecku, jeżeli po prostu zaakceptuje ich istnienie.

Wszystkie uczucia możemy akceptować. Ale pewne zachowania i działania powinniśmy i możemy ograniczać.

2. Jak pomóc dziecku, aby radziło sobie z własnymi uczuciami?

  • Słuchaj dziecka spokojnie i uważnie
  • Zaakceptuj jego uczucia, na przykład zwrotem: rozumiem, że możesz czuć się…
  • Nazwij uczucia ….rozłoszczony…wściekły…smutny

Jeżeli dziecko czegoś pragnie na tu i teraz, można pragnienie zamienić w fantazję (co może nam dostarczyć okazja do wspólnej zabawy) chciałabym wyczarować dla Ciebie ….

Odraczanie albo ograniczanie realizacji pragnień dziecka nie jest niczym złym. Wręcz przeciwnie!! Rozwija jego wewnętrzne zasoby, kreatywność. Uczy tolerowania frustracji i zwiększa umiejętności radzenia sobie z ograniczeniami świata zewnętrznego i wewnętrznego.
Innym narzędziem, które pomoże nam budować dobre relacje z dziećmi i rozwiązywać z nimi trudne sytuacje są komunikaty JA, w których dzielimy się własnymi odczuciami, a nie oceniamy odbiorcę. Ocena osoby zamyka nam drogę do dobrego kontaktu z nią. Lepsze efekty osiągniemy, jeżeli będziemy oceniali zachowanie.

Komunikat TY (język szakali wg Marshalla Rosenberga) zawiera pretensję, oskarżenie, ocenę drugiej osoby, generalizację przez odbiorcę; traktowany jest jako atak i wzbudza postawę obronną; nasila agresję; zakłóca relację pomiędzy nadawcą a odbiorcą; odpowiedzialność za całą sytuację pomieszcza w jednej stronie konfliktu

Komunikat JA (język żyraf wg Marshalla Rosenberga) nie zawiera negatywnej oceny drugiej osoby; nie wpływa destrukcyjnie na relacje pomiędzy osobami; daje drugiej osobie na zmianę zachowania; ułatwia nawiązanie porozumienia; pomaga chronić swoje granice;

3. Jak formułować komunikaty JA?

Komunikat JA składa się z trzech części:

  • Ja czuję (jestem)… Wskazujemy na konkretne uczucia w danej chwili (jestem zła, smutna, zdenerwowana, jest mi przykro, czuje się niepewnie…)
  • kiedy ty … Przedstawiamy konkretne zachowanie drugiej osoby, które wywołało
    w nas wcześniejsze emocje
  • ponieważ… Opisujemy, jaki wpływ ma na nas przedstawione wcześniej zachowanie, dlaczego wywołuje ono opisane poprzednio emocje. Możemy też doprecyzować swoje oczekiwania.

Nikt z nas nie rodzi się z umiejętnościami budowania komunikatów JA, czy odzwierciedlania uczuć. Ale każdy z nas może się tego nauczyć!!